بررسی بازی Dishonored 2

Dishonored 2 مثل قسمت اولش بازی بی‌عیب و نقصی نیست، اما ویژگی‌های خوب بازی آن‌قدر بیشتر و شگفت‌انگیزتر هستند که آن را در جایگاه منحصربه‌فردی در صنعت بازی‌های ویدیویی این روزها قرار می‌دهند. وقتی Dishonored در سال ۲۰۱۲ با الهام از بازی‌های اول شخص مخفی‌کاری اولد-اسکول ساخته شد، کسانی که از اکشن‌‌های سرراست، بی‌چالش و تکراری تیر و طایفه‌ی ندای وظیفه خسته شده بودند، ناگهان با بازی‌ای روبه‌رو شدند که تقریبا وجودش در این دور و زمانه دسته‌کمی از معجزه نداشت. خیلی وقت است که با صنعتی شدن گسترده‌ی بازی‌های ویدیویی، خلاقیت به خرج دادن و چراغ سبز گرفتن برای ساختن چیزی که با ذائقه‌ی عموم مردم جفت‌و‌جور نباشد، کم‌و‌بیش غیرممکن است. مخصوصا وقتی پای کمپانی‌ها و سرمایه‌گذارهایی به میان باز می‌شود که سعی می‌کنند تا با قدم گذاشتن در مسیری مطمئن، برگشت پولشان را حتی قبل از شروع ساخت بازی، تضمین کنند. اما ماجرا درباره‌ی Dishonored فرق می‌کرد. این بازی با اینکه از استخوان‌بندی آشنایی بهره می‌برد، اما شامل خصوصیاتی بود که آن را به بازی ناشناخته، پیچیده‌ و خاصی تبدیل می‌کرد. Dishonored منتشر شد و خیلی زود از بازی‌ای که اسمش فقط در محافل منتقدان و قدیمی‌های این حوزه برده می‌شد، به یک «هیت» تمام‌عیار تبدیل شد و اسم و رسمی برای خودش بهم زد

فایـل‌هــای مرتبـط

بررسی بازی Dishonored 2